Alle overige typen, zoals urineweginfecties bij jongens, mannen en jonge meisjes, voordat zij in hun puberteit zijn gekomen, zijn per definitie gecompliceerd. Bij gecompliceerde infecties worden in veel gevallen antibiotica voorgeschreven welke niet enkel in de urine maar eveneens in het weefsel een voor bacteriën fatale concentratie weten te bereiken. Antibiotica zijn overigens niet altijd nodig. Een niet behandelde infectie aan de urinewegen zal vaak na verloop van circa drie weken vanzelf weer genezen. Een zogeheten verwaarloosde blaasontsteking is dus iets dat niet bestaat. Een niet behandelde blaasontsteking zal dus niet per se in een nierbekkenontsteking uitmonden; voor de ontdekking van antibiotica gingen de meeste blaasontstekingen namelijk eveneens weer gewoon vanzelf over.
Een arts zal een spontane genezing van een blaasontsteking in het algemeen echter niet af willen wachten. Nitrofurantoine en trimethoprim zijn dan de meest gebruikte medicijnen. Een ontsteking van de blaas bij een jong kind is in principe een reden voor een verwijzing naar een kinderarts zijn, niet zozeer vanwege de ontsteking zelf maar om mogelijke anatomische aspecten op te sporen welke de ontsteking van de urineblaas in de hand werken, zoals nierstenen, ureterovesicale reflux, een dubbel aangelegd nierkelksysteem of obstruerende kleppen in de urinebuis.
Bij een vrouw is een blaasontsteking meestal lastig te voorkomen. In het algemeen wordt aanbevolen bij het optreden van telkens terugkerende blaasontsteking veel te drinken, en eveneens goed uit te plassen (vooral na het hebben van geslachtsgemeenschap). Bij een groot aantal vrouwen gaat aan de meeste blaasontstekingen seksueel contact vooraf. Bij de seks worden namelijk eveneens bacteriën door de urinebuis in de blaas gemasseerd. Zaak is het ook om na de ontlasting in geen geval van achter naar voren de billen af te vegen. Daardoor komen namelijk bacteriën naar voren waardoor ook een ontsteking van de urineblaas kan ontstaan.