Leefgids.be

Autisme is een zogenaamd pervasieve ontwikkelingsstoornis welke zich kenmerkt door een aantal beperkingen in de sociale interactie, de communicatie en zich alsmaar repeterend gedrag. De stoornis is reeds voor de geboorte van de patiënt aanwezig, maar voor het derde levensjaar nog niet duidelijk waar te nemen. Bovendien is het een aandoening die niet kan worden genezen. Een individu met een ernstige vorm van autisme kan geen zelfstandig leven leiden. In het verleden dacht men dat enkel personen met een verstandelijke handicap autistisch konden zijn. Vandaag de dag wordt autisme voor een groot deel als niet afhankelijk van de intelligentie beschouwd.

Wat de oorzaken van autisme betreft, zijn er nog slechts weinig wetenschappelijk goed onderbouwde conclusies gevormd. De benaming autisme kan voor verwarring zorgen omdat men er in sommige gevallen klassiek autisme mee aan wil duiden en soms alle autismespectrumstoornissen (ASS),ermee worden bedoeld:

Klassiek autisme wordt ook vaak als de Autistische stoornis genoemd maar staat daarnaast ook bekend als het syndroom van Kanner en als Hoogfunctionerend autisme (HFA). Daarnaast kent men nog het syndroom van Asperger en vioor alle gevallen waarvoor men geen oorzaak heeft weten te vinden gebruikt men de termen Pervasieve ontwikkelingsstoornis, niet anders omschreven (PDD-NOS), meervoudig complexe ontwikkelingsstoornis (McDD) en Atypisch autisme.

Hewel het aandoeningen zoals het syndroom van Rett en de desintegratiestoornis van de kinderleeftijd bij de pervasieve ontwikkelingsstoornissen in worden gedeeld, worden deze in de regel niet tot het autismespectrum gerekend omdat het ziektebeelden zijn, waarbij autistisch gedrag maar een verschijnsel is.

In Engeland werd halverwege van de vorige eeuw reeds over autisme geschreven. Daarvoor werden personen met autisme als eenzelvig of psychotisch aangeduid. De Amerikaanse kinderpsychiater Leo Kanner beschreef echter in het jaar 1943 als eerste het infantiel of het vroegkinderlijk autisme. Hij heeft de term overgenomen van de Zwitserse psychiater Eugen Bleuler. Deze gebruikte de term echter voor patiënten die schizofreen waren en die moeite hadden om met andere personen in contact te komen. Pas in het jaar 1989, door het succes van de film Rain Man, kwam er meer aandacht voor de diagnose en de erkenning van volwassen mensen, met een normale intelligentie.